Maldita incertidume

Non podo prender o candil

sen a lúa.

Sen as pálpebras azuis

da mínima lámpada erguida,

do cerco no camiño.

Vésperas das mágoas,

os medos,

o sutil esquecemento

a carón do principio

da crenza experta en escapes.

Puntos suspensivos na

verba máis corrente.

E todo se torna mesto,

entre folerpas de lume

que agachan os seus indicios.

¿Onde está a lúa?

Non a vexo.

Non vexo nada...

A escoita. Maldita incertidume.