martes, 12 de enero de 2010

12.01.10


As equipaxes
esquécense
no seu solpor afroitado,
cheo de escoitas baldías
e chuvia.

Non cambiaron
as fronteiras,
os niños das peregrinas
continúan
a berrar
os seus vaivéns.

E na quedade
da lúa
cando remata o
camiño
por se verter,
torna as costas
ao barullo,
claudica.

Só un rapaz, alí
no cumio
onde ninguén
auguria a inquedanza;
nesa presenza mesta
e partida.

Só un rapaz, alí
acorda: os garabatos,
a senda.
As equipaxes a se reunir
nos soportais.

É hora de comezar o camiño.
Aquí, xa non chove.

No hay comentarios: