12.01.10

As equipaxes

esquécense

no seu solpor afroitado,

cheo de escoitas baldías

e chuvia.

Non cambiaron

as fronteiras,

os niños das peregrinas

continúan

a berrar

os seus vaivéns.

E na quedade

da lúa

cando remata o

camiño

por se verter,

torna as costas

ao barullo,

claudica.

Só un rapaz, alí

no cumio

onde ninguén

auguria a inquedanza;

nesa presenza mesta

e partida.

Só un rapaz, alí

acorda: os garabatos,

a senda.

As equipaxes a se reunir

nos soportais.

É hora de comezar o camiño.

Aquí, xa non chove.