"Quedas"

Ninguén ensina
a xogar ás agachadas.
Ninguén palpa os ombreiros
explicando,
"ti ficas;
nós corremos".

(Non souben contar ata cen
ata ben chegados os quince)

Os nocellos doen, ás veces,
de se mazar contra o tronco
(ou a farola,
o container do lixo,
tanto ten)
no que alguén se maniata
namentres todos bulen.

Logo o momento do saqueo.
De agardar a sorpresa
agazapada entre os musgos,
atrás das lomas de e das
vellas cuspindo improperios;
buscar o diagnóstico
(e todos seguen correndo)
agarimar os lombos, atrapalos
para que non escapen,
para voar doado,
para ser agora ela a que
lisque.

(Os intres de ledicia
cheiran a humidade
e visitan nas treboadas)

Aínda non chegou a travesura.
Ésa, na que o heroe
salva a todos
das garras apócrifas
do becho,
que só quería berrar alento,
como berran todos mentres
afunden as súas testiñas
no embigo do protagonista.

(Por mí y por todos mis compañeros)

Ninguén ensina
a xogar ás agachadas.

Ninguén contou
nin sequera
ouviu
por que nesta historia
á carapuchiña tocoulle ser lobo,
e de vermello ter
pouquiño máis que o sangue.

(Por que
os vermes súan
por entre as meixelas carcomidas).