Re-atoparse

... e se atopar, de súpeto, sen demandalo, sen sequera agardalo, sen presentilo; ou pode que si, coma un vaivén, un quedo rumor que te mece como fan as ondas mornas nas noites de San Xoan, alumeadas por fogueiras que se alimentan por algo máis ca chamizos.

Atoparse, sentir a intriga do solpor nos pés descalzos, na auga que esvarece polos cumios das rochas, que reflicte os sons das bateas, o murmurar das redeiras ás portas da marcha dos mariñeiros. A sorna da lonxa, dos tellados ateigados de gaivotas, do vento en trance a sucumbir ás intigras das marexadas.

Atoparse, agochar a saudade nunha pota de ferro e asbilcar os fentos cubertos de orballo; camiñar á beira das fincas, do rumiar incesante das reses, do quefacer das pitas, dos berros asoballados polos intres de evasión, dos chanzos escarregados no camiño, marcando unha escolma de delirios: das pegadas do emigrante inquedo que regresou para salpicar o hoxe de espertares.

Atoparse, entre o queixume morriñento do afiador, o recendo do ar nas noites de lúa minguante empapados na suor dos labregos; afundirse no equilibrio estrepitoso das meigas, das noites de esmorga, dos días de gris néboa que mancan nas pupilas.

E atoparse, atoparse, en redor dunha fraga mesta e húmida que te agarima cos seus tentáculos de herba, atoparse, na Terra: coa Terra; pechar os ollos e, por un intre, non recordar que és unha formiga aplastada no asfalto de Madrid.