Oración polos parvos

Perdóanos, señor, tanta parveza

e ten piedá de nós, dos probes parvos
que andamos os camiños das estrelas
cos ollos acendidos
na bebedeira tépeda das fábulas.

Celso Emilio Ferreiro

Nunca
unhas chamas quebraron
o devagar
das pantasmas.
Ateigadas de cinza
e medos
e nonseiqué)
lonxe de se derrubaren
anidaron no cortello
coma prol dos bacoriños
enzoufados na mugre
e nos remorsos
e nas vinganzas.

As pantasmas.

Non lembraron
as pestilencias e os Entroidos
cubertos de lama.

E, agora,
a sobrevivir de novo
entre o noxo
coma sempre,
coma antes,
que para se afundir
xa houbo

buques
de ácedas
entrañas
negras.

(O que pode inspirar unha decepción electoral, miña nai querida... Non quero dicir máis nada: resultaría redundante. Mais, se Celsiño levantase a testa...)